FARKLI BİR ANKARA TURU-3
Cumartesi günü ziyaret programımızda, torunumun daha önce bitirdiğiOrta Doğu Teknik Üniversitesi (ODTÜ) vardı. Evde bazı düzenlemeler yaptığımız için ancak öğleden sonra yola koyulduk.
Öncelikle; eğitim kurumunun geneli ile ilgili bilgiler vermek istiyorum:
Kampüs alanının tamamı; 45 bin dekar. Bunun; 30.430 dekarı ormanlık alan. Diğer alanlara da idari binalar, gerekli dershaneler, lojmanlar, yurtlar, yemekhaneler, spor tesisleri, alış-veriş merkezleri, araç park yerleri, kafeler, yürüyüş yolları serpiştirilmiş. Her türlü etkinliğin ve törenlerin yapıldığı yer ise normal bir stattan daha büyük boyutları olan DEVRİM Stadı. Tribünlerde kocaman harflerle DEVRİM yazısı var. Bu yazı 1968 yılı sonbaharında; “mücadele kültürünü sahiplenmek adına” Taylan Özgür, Alpaslan Özdoğan, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan tarafından yazılmış.
AKP İktidarı yıllar önce ormandaki ağaçları keserek, buraya KYK Yurtları yapmak istemiş. Diğer üniversitelerden, Türk ve yabancı öğrenciler gelince, ODTÜ’nde oluşan; sürekli sorgulama, araştırma, doğruyu, iyiyi arama, özgür düşünme, özgür araştırma ve özgür ifade kültürü bozulur, orman alanları zarar görür düşüncesindeki öğrenciler, kendilerini, ağaçlara, iş makinelerine zincirlerle bağlayarak eylemlerde bulunmuşlar ve KYK Yurdu yapılmasına engel olmuşlar.
Kampüse birkaç yerden giriş var. Kapıya gelince torunum: “Okul mezunuyum, aracımız da kayıtlı” deyince, bilgisayarda kontrol yapıldı “geçebilirsiniz” dendi. Yukarıda kampüs alanının büyüklüğünü yazmıştım. Torunum okuduğu sınıfları, yatakhaneleri, yemekhaneyi, katıldığı etkinlik bölümlerini, ancak araçla gezdirerek dışarıdan gösterebildi. Aracı otoparka bırakıp yürümeye başladık.
Alışveriş merkezi ve kafelerin olduğu bölüme geldik. Önümüzde; biri bebek arabasında, diğeri 3-4 yaşlarında olan iki çocuklu bir bayan yürüyordu. Torunum: “Bu öğretmen, 6-7 yıl önce bize, hazırlık sınıfında derse gelmişti. Çok sevdiğim bir öğretmendi, adı Esra Torun” dedi. (Kızlık soyadı) Bir öğrencinin, öğretmenini tanıması gayet doğal kabul edilir. Yürüyen çocuk biraz geride kalınca, öğretmen geriye döndü ve göz göze geldik. Birden: “AYÇA” dedi. Hepimiz şaşırdık. Ortalama 25 bin öğrenci olan bir okuldaki öğretmenin bir öğrencisini, 6-7 yıl sonra adıyla tanıması, ne büyük bir mutluluk değil mi? Kısa bir sohbetten sonra ayrılıp, DEVRİM Stadına doğru yürüdük.
Devrim Stadının önünde ve tel örgüler boyunda fotoğraf çekildik. Artık, yemekhaneye gidelim mi?
Özel işletme Çatı Restauranta girmeden önce yemekhane kuyruğundaki öğrencilerin yanından geçtik. Öğrenci yemek bedelinin 40 TL olduğunu öğrendik. Çatı Restaurantta self servis var.
Lokantada, aklınıza gelebilecek her türlü yiyecek var. İstediğiniz yemeklerden istediğiniz kadar ayrı tabaklara kendiniz koyup, servis tepsisiyle kasaya gidiyorsunuz. Farklılık; kasaya gittiğiniz anda karşınıza çıkıyor. Barkod okuma yok, ayrı ayrı fiyat girme yok. Tatlılar ayrı, diğer yemekler ayrı olmak üzere terazide tartılıyor ve ödeyeceğiniz bedel ortaya çıkıyor. Biz, dört kişi ortalama kişi başına 275 TL civarında bir bedel ödedik. Aynı yemekleri başka bir lokantada bu fiyata yiyemezsiniz.
5 Ekim Pazar günü saat 13.45 sıraları, dönüş yolculuğu başladı. Ankara’ya gidiş yolculuğu yazımda: “Silivri’de başlayan dört şeritli Kuzey Marmara Otoyolu’nda yolculuk kolay” diye yazmıştım. Dönüş yolculuğundaki zorlukları da yazmak zorundayım. Zorluklar ne miydi?
Bolu Tüneli’ni geçtikten bir müddet sonra yolda; “çalışma var” levhası görüldü. Üç şeritli yol önce iki şeride, daha sonra tek şeride düştü. Belki de 15 dakikada gideceğimiz yolu, bir buçuk saat gibi bir zamanda alabildik. Yol, normale döndüğü noktada ne vardı biliyor musunuz? Ne çalışan işçiler ne de bir iş makinesi yoktu. Sadece sol şeritte; Çakarlı lambaları yanan bir kamyonet bulunmaktaydı.
Düzce yakınlarında yine bir çalışma levhası vardı ama orda da bir çalışma görmemekle beraber, oradaki yolu 20 dakikada geçebildik.
Farklılıklarla dolu bir geziyi, akşam saat 23.00 sıralarında Tekirdağ’da noktaladık.
Herkese hayırlı yolculuklar, hayırlı gezmeler/seyahatler dileklerimle.
Hoşça kalın.
Mehmet USLU– Emekli Öğretmen
